Praatprogramma
’t Was vlak na de vakantie. Op teevee
klonk weer de stem waar iedereen van houdt.
De enthousiaste talkshowcoryfee
zei ‘goedenavond!’ stralend en vertrouwd.
Er deden welbespraakte gasten mee,
reporters, sporters, schrijvers jong en oud,
een zanger zong een lied van zijn cd.
Geslaagde drie kwartier dus, welbeschouwd.
Wat maakte mij dan toch zo ontevreden?
Op uitzending gemist ging ik acuut
seconden waarin vrouwen spraken, tellen.
Totale spreektijd: amper één minuut.
En dit is nog maar zeven jaar geleden
en nu al bijna niet meer voor te stellen.
Het sonnet een mannelijk genre? Hoezo?
In 14 sonnetten betoogt neerlandica en dichteres Anne Nederkoorn dat vrouwen vroeger net zo goed sonnetten konden schrijven als mannen. Ze kregen alleen de kans niet! Al dichtend laat Nederkoorn zien hoe wij onszelf en onze cultuur daardoor eeuwenlang tekort hebben gedaan.
“Wat een steengoede sonnetten zijn dit! Erudiet, vormvast, en intelligent’, aldus hoogleraar en sonnettenkenner bij uitstek Marc van Oostendorp over de bundel van Nederkoorn. 'Ik ben heel vereerd dat ik een kleine aanzet heb mogen geven tot die gedichten.’
Die aanzet gaf hij met zijn Sonnettenproject op de website neerlandistiek.nl. Gedurende drie jaar gaf hij een beschrijving van het Nederlands aan de hand van 196 sonnetten, vanaf het allereerste sonnet in 1565 tot nu. Gaandeweg het project ontdekte hij dat het sonnet een mannelijk genre was: het percentage vrouwelijke sonnettenschrijvers door de eeuwen heen, bleek uiterst laag.
Van Oostendorps ontdekking inspireerde Nederkoorn tot het schrijven van sonnetten over precies dat onderwerp: hoe komt het dat onze geschiedenis zo weinig vrouwelijke kunstenaars kent?
Nederkoorn is blij dat ze in de huidige tijd leeft; ze kon dit poëziedebuut zelfstandig en vrij publiceren.
ISBN 978 90 821690 2 7
Prijs: € 5,00
Verkrijgbaar bij de boekhandel. Ook te bestellen in anzichtshop.